Bandung, 30 Juli 2012

Indonesië dag 2 2012

Tijd voor een stukje zelfreflectie, al heb ik daar een bloedhekel aan.

Wat jij het niet die een week geleden nog riep dat je gewoon een weekje naar de zon wou, lekker lezen, zonnen en geen gedoe verder??????? Ja, dat was ik…

En hoe denkt meneer er nu over, als ik het vragen mag?

Moet ik eerlijk zijn of mag ik zoals zo vaak met een zwamverhaal voor het bekende mistgordijn zorgen?

Graag eerlijk, Gerardus!

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in twee dagen nog nooit zoveel indrukken heb opgedaan dan de afgelopen dagen het geval was. Over gisteren heb ik het al gehad. Die dag eindigde met een welkomstdiner en dat was heel gezellig.

Vanmorgen hebben we ontbeten en daarna met het busje naar het paleis van de president en het monument dat daar vlak naast staat. Dat monument symboliseert de eenheid van dit veelzijdige land.We hebben ons wederom verbaasd over de verkeersdrukte en de rol van de motoren daarin. Het lijkt alsof je met het personenbusje op het circuit van Assen rijdt waar continu motoren in een moordend tempo rondjes rijden en geen middelen mijden om jouw busje met alle ongeoorloofde middelen tegen de stroom in te passeren. En vraag me niet hoe het kan, maar we hebben nog geen ongeluk gezien..

Daarna reden we naar de oude haven om wat oude schepen te bewonderen, dachten we….

In de haven lagen een veertigtal grote houten schepen waarvan er een stuk of tien gelost werden.

Een twintigtal acteurs haalden zware jute zakken met kalk uit de ruimen, balanceerden over een smalle plank en deponeerden de vijftig kilo zware zakken op de laadvloer van een immense maar duidelijk al jaren geleden afgeschreven vrachtwagen. Prachtig in scene gezet! Beelden die zo uit het polygoonjournaal van 80 jaar geleden konden komen. Alleen ………dit waren geen acteurs en de houten schepen worden nog steeds gebruikt voor het goederenvervoer tussen de Indonesische eilanden. We hebben nog nooit zoiets gezien en ons niet beseft dat dit anno 2012 nog voor kon komen…..

Koude rillingen ook op het plein waar het oude Gouverneursgebouw nog steeds staat en dat nu dienst doet als museum. Hoe je er ook over denkt: hier heeft zich hoe dan ook een belangrijk deel van onze vaderlandse geschiedenis afgespeeld. Om het koloniale leven wat luchtiger te maken staat nu en stond toen ook al het befaamde café Batavia waar de bestuurders het nodige vertier zochten. De theoretische kennis uit de geschiedenisboekjes neemt nu opeens vastere vormen aan. Ook in de directe omgeving staan nog gebouwen waarvan de opschriften memoreren aan ons vaderlandse verleden.

Deze gebouwen verkeren veelal in erbarmelijke staat en dat is best heel erg jammer…….

Hierna ging ons gezelschap onder leiding van Eko richting Bandung. Het reizen in deze vorm is zeer ontspannen. Je bezoekt de mooiste en belangrijkste plekken zoals de botanische tuin van Buitenzorg, de theeplantages en de rijstvelden. In de bus praat je met je medereizigers, als je daar zin in hebt. Je pakt een boek of doet gewoon je ogen even dicht. Voor ons is deze reisformule een ware ontdekking waar we nog heel vaak gebruik van hopen te maken.