Vliegtuigen door haven

Maandag 29 juli 2013

Het lange wachten kon beginnen. B35 zou onze gate zijn en na enig zoeken troffen we heerlijke ligstoelen aan bij B1 waar we dankbaar gebruik van maakten. Uiteindelijk moesten we 5 uur later bij C18 instappen. We stegen op tijd op en de reis verliep voorspoedig.

We zouden op Chios een tussenlanding maken. Vlak voor de landing maakte de captain bekend dat het vliegveld van Chios de kortste baan heeft van alle vliegvelden waar de vliegtuigen van Transavia gebruik van maken en dat we er rekening mee moesten houden dat het afremmen wel wat heftig zou zijn. Dat hebben we geweten. Tergend langzaam zocht het toestel het begin van de landingsbaan. De 737 leek een sprongetje te maken en de captain zette het toestel feilloos op de allereerste asfaltmeter aan de grond om zo voor het meedogenloze afremmen maar geen meter te missen. Twintig meter voor het eind van de baan kwam het toestel tot stilstand…….Op de banden en de remschijfjes van dit toestel zal wel extra worden afgeschreven…
Na een half uur waren de nieuwkomers voor Chios uitgestapt en hun plaatsen waren ingenomen door de stakkers die naar huis moesten. Het opstijgen was net zo adembenemend als de landing. De captain stuurde het toestel helemaal naar het begin van de baan en zette, met de handrem er nog op, het volle gas erop. Het toestel sidderde, de rem ging eraf, en alsof we van een vliegdekschip vertrokken schoten we over de baan om net voor het eind van de baan het luchtruim te kiezen. Landen en opstijgen van gewone luchthavens is voor ons van af nu kinderspel….dit moet je meegemaakt hebben!

Maar wie denkt dat we het nu wel gehad hebben, heeft het mis. Het vliegveld van Skiathos is ook een verhaal apart. De landingsbaan is wel iets langer dan die in Chios maar het fijne zit hier de laatste twintig seconden voor de landing. Het vliegtuig scheert dan nog geen honderd meter hoog dwars over het haventje, daalt dan naar vijftig meter, passeert rakelings een wereldberoemde spottersplek en landt dan op het, door de hitte, zachte asfalt van het bijna uitgestorven vliegveldje.
Overdrijven we? Nee hoor, google maar even op airport Skiathos en overtuig uzelve.

Aan het eind van onze vakantie zijn we nog vier dagen op Skiathos en zullen we foto’s maken om ons relaas kracht bij te zetten.
Tien minuten na de landing stonden we met onze koffers buiten de luchthaven en ging het per bus naar de haven. Daar stapten we op een enorme ferryboat die ons eerst naar Skopelos bracht en daarna naar Alonissos.
In de haven werden we opgewacht door Xrissy onze steun en toeverlaat op het eiland. Zij spreekt vloeiend Engels en Grieks en heeft een dosis humor waar je you tegen zegt.
Toen we in het hotel waren wou de receptioniste ons kamer 107 geven. Op het internet hadden we al gelezen dat dit qua uit zicht ongunstig was en tenslotte kregen we 212 met een prachtig uitzicht. Leve het internet! Nu eerst een biertje en daarna vies, bezweet en moe naar de haven om iets te eten. Niet teruglopen was ons geadviseerd dus braaf op een bankje gewacht op een taxi.
Na lang wachten een paar agenten gevraagd waar we de taxi’s konden vinden. Tien meter verderop stonden de vier taxi’s die het eiland rijk is prachtig in het zicht……de agenten bulderden het uit en wij dus maar ook. Vijf euro armer kwamen we bij ons hotel aan waar we even later op het balkon spontaan in slaap vielen…..Niet zo vreemd: wij hadden immers al meer dan 40 uur geen bed gezien en de indrukken van dit stukje authentiek Griekenland waren overweldigend! Morgen meer!

Kali Nigta!