“Verpletterend Chichén Itzá en de kale kerk van Va
Door: GerenterardIdeke
02 Augustus 2010 | Mexico, Playa del Carmen
Vrijdag, 30 juli 2010
“Verpletterend Chichén Itzá en de kale kerk van Vallodid”
We weten niet hoe het jullie vergaat als het al laat is en je weet dat je de volgende ochtend er om half zes uit moet: wij deden dus nauwelijks een oog dicht.
Toch schrokken we even toen we op dat tijdstip door de receptie gewekt werden. Om tien over zes werden we bij ons hotel opgehaald. De reisleidster stapte even uit om snel nog even aan een sigaretje te lurken; dat kon dus niets zijn……
’s Morgens vroeg zijn we erg goed in het vellen van vooroordelen.
Nog even wat hotels langs om nog wat andere kortslapers op te pikken en toen richting Cancun (spreek uit: kenkoen).
Hoe fout kun je zitten met je vooroordelen. Yvette Smit, onze reisleidster, vertelde toen we de laatste mensen opgepikt hadden, honderduit over de Maya’s maar ook over haar ervaringen in Mexico. Ze deed dat op een zeer deskundige en humoristische manier. De tijd vloog en we hadden er absoluut geen erg in dat de kilometers onder ons voorbijschoten.
Even voor tienen arriveerden we in Chichén Itzá waar een viertal touringcars op de ruime parkeerplaats stonden.
Een paar uren later zou deze parkeerplaats zwart staan van de bussen. Niet zo gek als je weet dat dit complex dagelijks tussen de tien en twaalfduizend bezoekers van over de hele wereld trekt.
In Chichén Itzá staan verschillende tempels, liggen speelvelden en staat een sterrenwacht die stuk voor stuk de afgelopen decennia min of meer gerestaureerd zijn. Het complex maakte op ons een verpletterende indruk. Bijna ieder dag doet men hier nog nieuwe ontdekkingen. Onder verschillende tempels blijken nog weer oudere tempels te schuilen. Hoe is het mogelijk dat men zo lang geleden tot zulke technische, wiskundige en astronomische hoogstandjes i n staat was? Voorbeeldje: De jaartelling van de Maya’s zat dusdanig knap in elkaar dat men geen schrikkeljaar nodig had om het geheel naar vier jaar recht te trekken.
Hoe is het mogelijk dat deze cultuur plotsklaps verdween: door een periode van grote droogte, een besmettelijke ziekte of de inslag van een meteoriet? De geleerden zijn er nog niet uit..
Het was warm vandaag: ruim veertig graden. Van de reisleidster hadden we de wijze raad gekregen veel te drinken en niet alleen water. Daar zit volgens haar niets in en die mening delen we al jaren met haar.
Drie uren lang hebben we ons vergaapt aan alle architectonische en astronomische hoogstandjes van de Maya’s. Niet voor niets is Chichén Itzá door de Unesco uitgeroepen tot één van de zeven culturele wereldwonderen. Het geheel is zo indrukwekkend dat artiesten als Pavarotti en Elton John er onlangs live-concerten hebben gegeven.
Over elk gebouw valt een heleboel te vertellen maar het voert ons te ver om dat in dit dagboek ook daadwerkelijk te doen. Voor belangstellenden hebben we volop informatie en fotomateriaal.
Toen we tegen enen het complex verlieten, stond er bij de ingang een bijna honderd meter lange rij toeristen geduldig te wachten. Vroeg opstaan heeft dus ook voordelen…
Na de lunch reden we richting Vallodid. Halverwege stopten wij een Maya coöperatie waar handgemaakte souvenirs ingeslagen konden worden. Dus geen “Made in China” spullen die je in de toeristenplaatsen aangeboden krijgt. De coöperatie heeft duidelijk te lijden gehad onder de Mexicaanse griep die de toeristenstroom vorig jaar bijna volledig tot staan bracht.
Heb je samen net iets moois opgestart en dan krijg je dit. Cynischer kan het bijna niet.
Een kaarsrechte smalle weg leidt ons langs armoedige hutjes naar Vallodid. De Spaanse veroveraars vonden blijkbaar dat Mexico ook maar een Vallodid moest hebben. Het schijnt een bijna kopie te zijn op één uitzondering na. Het Spaanse Vallodid heeft in het centrum een kerk waar het echt alles goud en zilver is dat er blinkt. De Mexicaanse variant ziet er heel wat soberder uit. De reden is simpel. De Spaanse kerken werden vooral gebouwd en ingericht door Dominicaner geestelijken. In Mexico waren dat de Franciscanen en deze bekommerden zich meer om de mensen dan om de opsmuk.
In Vallodid werden we vergast op een geweldige regenbui maar dat mocht de pret niet drukken.
Na een uurtje reden we huiswaarts. Het was stil in de bus. De vele indrukken en de slopende hitte hadden duidelijk hun sporen achtergelaten. Wat rest is een onvergetelijke herinnering die niemand ooit meer van ons afpakt….
Het bleef nog lang onrustig in onze hoofden maar wat hebben we genoten!
Tot morrege!
“Verpletterend Chichén Itzá en de kale kerk van Vallodid”
We weten niet hoe het jullie vergaat als het al laat is en je weet dat je de volgende ochtend er om half zes uit moet: wij deden dus nauwelijks een oog dicht.
Toch schrokken we even toen we op dat tijdstip door de receptie gewekt werden. Om tien over zes werden we bij ons hotel opgehaald. De reisleidster stapte even uit om snel nog even aan een sigaretje te lurken; dat kon dus niets zijn……
’s Morgens vroeg zijn we erg goed in het vellen van vooroordelen.
Nog even wat hotels langs om nog wat andere kortslapers op te pikken en toen richting Cancun (spreek uit: kenkoen).
Hoe fout kun je zitten met je vooroordelen. Yvette Smit, onze reisleidster, vertelde toen we de laatste mensen opgepikt hadden, honderduit over de Maya’s maar ook over haar ervaringen in Mexico. Ze deed dat op een zeer deskundige en humoristische manier. De tijd vloog en we hadden er absoluut geen erg in dat de kilometers onder ons voorbijschoten.
Even voor tienen arriveerden we in Chichén Itzá waar een viertal touringcars op de ruime parkeerplaats stonden.
Een paar uren later zou deze parkeerplaats zwart staan van de bussen. Niet zo gek als je weet dat dit complex dagelijks tussen de tien en twaalfduizend bezoekers van over de hele wereld trekt.
In Chichén Itzá staan verschillende tempels, liggen speelvelden en staat een sterrenwacht die stuk voor stuk de afgelopen decennia min of meer gerestaureerd zijn. Het complex maakte op ons een verpletterende indruk. Bijna ieder dag doet men hier nog nieuwe ontdekkingen. Onder verschillende tempels blijken nog weer oudere tempels te schuilen. Hoe is het mogelijk dat men zo lang geleden tot zulke technische, wiskundige en astronomische hoogstandjes i n staat was? Voorbeeldje: De jaartelling van de Maya’s zat dusdanig knap in elkaar dat men geen schrikkeljaar nodig had om het geheel naar vier jaar recht te trekken.
Hoe is het mogelijk dat deze cultuur plotsklaps verdween: door een periode van grote droogte, een besmettelijke ziekte of de inslag van een meteoriet? De geleerden zijn er nog niet uit..
Het was warm vandaag: ruim veertig graden. Van de reisleidster hadden we de wijze raad gekregen veel te drinken en niet alleen water. Daar zit volgens haar niets in en die mening delen we al jaren met haar.
Drie uren lang hebben we ons vergaapt aan alle architectonische en astronomische hoogstandjes van de Maya’s. Niet voor niets is Chichén Itzá door de Unesco uitgeroepen tot één van de zeven culturele wereldwonderen. Het geheel is zo indrukwekkend dat artiesten als Pavarotti en Elton John er onlangs live-concerten hebben gegeven.
Over elk gebouw valt een heleboel te vertellen maar het voert ons te ver om dat in dit dagboek ook daadwerkelijk te doen. Voor belangstellenden hebben we volop informatie en fotomateriaal.
Toen we tegen enen het complex verlieten, stond er bij de ingang een bijna honderd meter lange rij toeristen geduldig te wachten. Vroeg opstaan heeft dus ook voordelen…
Na de lunch reden we richting Vallodid. Halverwege stopten wij een Maya coöperatie waar handgemaakte souvenirs ingeslagen konden worden. Dus geen “Made in China” spullen die je in de toeristenplaatsen aangeboden krijgt. De coöperatie heeft duidelijk te lijden gehad onder de Mexicaanse griep die de toeristenstroom vorig jaar bijna volledig tot staan bracht.
Heb je samen net iets moois opgestart en dan krijg je dit. Cynischer kan het bijna niet.
Een kaarsrechte smalle weg leidt ons langs armoedige hutjes naar Vallodid. De Spaanse veroveraars vonden blijkbaar dat Mexico ook maar een Vallodid moest hebben. Het schijnt een bijna kopie te zijn op één uitzondering na. Het Spaanse Vallodid heeft in het centrum een kerk waar het echt alles goud en zilver is dat er blinkt. De Mexicaanse variant ziet er heel wat soberder uit. De reden is simpel. De Spaanse kerken werden vooral gebouwd en ingericht door Dominicaner geestelijken. In Mexico waren dat de Franciscanen en deze bekommerden zich meer om de mensen dan om de opsmuk.
In Vallodid werden we vergast op een geweldige regenbui maar dat mocht de pret niet drukken.
Na een uurtje reden we huiswaarts. Het was stil in de bus. De vele indrukken en de slopende hitte hadden duidelijk hun sporen achtergelaten. Wat rest is een onvergetelijke herinnering die niemand ooit meer van ons afpakt….
Het bleef nog lang onrustig in onze hoofden maar wat hebben we genoten!
Tot morrege!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
