Sluiproute naar Mexico

Woensdag, 21 juli 2010

“Sluiproute naar Mexico.”

Zoals altijd wanneer we op vakantie gaan was het een korte nacht. Bovendien was het dinsdagavond gezellig. Erwin kwam nog even langs om ons een prettige vakantie te wensen, we moesten de buren nog even goeiedag zeggen en voor je het weet… :lol: Woensdagmorgen om 6 uur op. We wisten dat het een lange dag zou worden. Maar aan de woensdag alleen zouden we niet genoeg hebben. We werden naar Schiphol gebracht door Ideke’s vader. :)
Op Schiphol eerst nog de benodigde papieren ophalen en daarna aanlsuiten in een hele ongelooflijk lange rij...... We hadden economy stoelen besteld maar konden die (tegen bijbetaling uiteraard) uiteindelijk upgraden naar 'comfort'. Dat scheelde voor Gerard een hoop beenruimte.
En toen gingen we...
Op richting Ijsland, Groenland, Canada, Verenigde Staten en uiteindelijk Mexico. Met de wereldbol in de hand had Gerard nl. aan iedereen verteld dat er altijd over zoveel mogelijk vaste land gevlogen wordt i.v.m. mogelijke noodlandingen. Dus altijd van de ene luchthaven naar de andere. Bovendien wanneer je de wereldbol bekijkt (en dat heeft hij diverse malen gedemonstreerd) zie je dat het ook nog korter is.. Ja jaja mooi verhaal.:roll:
We gingen meteen richting Engeland, vlogen over het Isle of Wright (geweldige dagen waren het daar met Marga), vervolgens richting Ierland en daarna gingen we gewoon linea recta de Atlantische Oceaan over langs St. John, New York, Washington DC, de Malediven en Bermuda richting Golf Van Mexico. Water, water en nog meer water
Aan boord waren ook passagiers die in Cuba op vakantie gingen en bovendien moest er ook nog een paar liter kerosine getankt worden om de vlucht niet tot voortijdig en onbedoeld einde te brengen. Dus eerst richting Holguin op Cuba. We mochten er na de tussenlanding niet uit. Al met al duurde het meer dan een uur voordat we weer vertrokken. De tussenlanding leidde her en der tot gemopper maar niet bij Gerard. Hij keek zijn ogen uit. Zo werden we na de landing en voor het opstijgen niet begeleid door een busje met zwaailicht maar door een vijftig jaar oude rode motor met zijspan. Wie de film “Che” gezien heeft kan zich daar zeker iets bij voorstellen. Naast de landingsbaan probeerde een vlietuigwrak tevergeefs weerstand te bieden aan de oprukkende jungle en waren een tiental soldaten druk in de weer zwaar verouderd afweergeschut nog enigszins toonbaar te houden.
Voor mensen met een beetje historisch besef plaatjes om nooit meer te vergeten…
Maar goed op naar Cancun (spreek uit Kankoen) een vluchtje van slechts anderhalf uur.:)
De vermoeidheid begon toe te slaan en geregeld vielen onze ogen dicht.
Noodgedwongen kwamen we weer helemaal tot onze postieven door een zeer uitgebreide douanecontrole op het vlieveld van Cancun. De stempel in het paspoort maakte veel goed. Eindelijk de bus in voor de tocht naar Playa del Carmen. Op de kaart een peuleschil maar Mexico is zo groot!
De hostess adviseerde ons niet diect het bed in te duiken maar rustig wat gaan eten en drinken. Dat hebben we gedaan en zo werd het uiteindelijk elf uur plaatselijke tijd en dat is donderdagmorgen zes uur.
Nederlandse tijd voor we het veel te grote bed indoken….